21η Απριλίου 1967. Διατί; Ποίοι; Πώς; 10Ε

Τά περιλαμβανόμενα εiς τό βιβλίον τούτο έγραφα κατά τούς μήνας Αύγουστον εως καί Όκτώβριον 1978. Τά έγραφα είς τό ύπ' αριθμόν 68 κελλί των φυλακών Κορυδαλλού. Δέν εσκόπευον νά τά δημοσιεύσω. Τά εγραφα διά ψυχαγωγίαν τού ακινήτου χρόνου, προχείρως καί μέ μόνην φιλοδοξίαν νά τά διαβάσουν οί οίκείοι μου μετά τόν θάνατόν μου ... αφού ισοβίως θά παρέμενον δεσμώτης.

Τά νήπια εγγόνια μου μέ επεσκέπτοντο εiς τήν φυλακήν καί μέ

ήρώτων : γιατί, παππού, κάθεσαι σ'αυτό τό ... σπίτι ; γιατί αυτοί οί άνθρωποι δέν σ' αφήνουν νά κάθεσαι πλάϊ μας, νά σ' αγκαλιάσουμε, νά σέ φιλήσουμε νά... νά... Φυσικά έβλεπαν γύρω τούς δεσμοφύλακας μέ συμπεριφοράν ανοίκειον καί διηρωτώντο ... ήκουον είς τό Δημοτικόν Σχολείον η τά νηπιαγωγεία «πράγματα καί θαύματα» γιά τόν παππού τους καί ... έκλαιγαν ! Διηρωτώντο καί ήρώτων ! Ποίος επρεπε νά τούς δώση απάντησιν, όταν θά εμεγάλωναν, όταν ό παππούς των θά εύρίσκετο εiς τήν αλλην ζωήν; Ό παππούς των. Διατί όμως ή άπάντησις νά απευθύνεται μόνον πρός τά εγγόνια καί όχι πρός πάντα ενδιαφερόμενον διά τήν ΑΛΗΘΕΙΑΝ μετά τόν θάνατόν μου; 'Έγραφα προχείρως καί ανάκατα. Χωρίς τεκμήρια άλλα από τά ίδικά μου στοιχεία, όπως τά ενεθυμούμην. Τά εχαρακτήριζα απόρρητα καί εσημείωνα : «'Απαγορεύω τήν δημοσίευσιν εστω καί μιας φράσεως ... πρό τού θανάτου μου ... ».

Κάποτε, δέν ενθυμούμαι πότε, εδωσα τό τετράδιον εκείνο είς φίλον μου δικηγόρον νά τό παραδώση εiς τήν γυναίκα μου, φοβηθείς τήν τύχην τού ήμερολογίου τού αειμνήστου συνεγκλείστου Μιχαήλ Μπαλοπούλου. Τέλη τού ετους 1990, εύρισκόμενος άκόμη φυλακισμένος, είδον δημοσιευόμενον τό περιεχόμενον τού τετραδίου . . . Ό φίλος δικηγόρος, έγινε «φίλος».

Καί ό φίλος εκδότης, εγινε ...αφήνω τόν χαρακτηρισμόν εiς τόν ίδιον τόν έαυτόν του καί εiς εσάς. Άλλ' «ουδέν κακόν αμιγές καλού» ... Μέ ύπεχρέωσε νά εκδώσω τήν παρούσαν αυθεντικήν άφήγησιν, εμπλουτισμένην μέ όσα αποδεικτικά στοιχεϊα κατώρθωσα νά συγκεντρώσω. Τού οφείλω ... ευχαριστίας.

(απόσπασμα από το υστερόγραφον)